Interview met superfan!

De laatste tijd viel ons iets op. Op onze social media kanalen delen we vaak de avonturen die we meemaken binnen onze projecten. Tussen de likes en duimpjes die we krijgen zagen we steeds dezelfde trouwe fan terug komen. Één persoon die steeds weer onze berichten leuk vond. Langzaam werden we steeds nieuwsgieriger. Wie is deze superfan? We besloten contact te zoeken om haar te bedanken en een aantal vragen voor te leggen. Inmiddels hebben we een gezellig kopje koffie met haar gedronken. Lees gauw verder om onze grootste fan te ‘ontmoeten’.

Wat fijn om u te ontmoeten! Kunt u iets over uzelf vertellen?
Ik ben Corrie, 65 jaar. Ik heb een aantal zussen en twee dochters. En eigenlijk heb ik heel mijn leven al in de gezondheidszorg gezeten. Vandaar dat ik jullie projecten ook zo leuk vindt om te volgen. Mijn man zat vanaf zijn 16e in de gehandicaptenzorg en ik vanaf mijn 18e. Vanaf jongs af aan trok de zorg mij al, mijn oudste zus was verpleegster maar dat zag ik mezelf niet worden. Maar werken met mensen met een beperking, dat paste meer bij mij. Daar kan je ook een hoop van jezelf in kwijt. Je leert zo ontzettend veel van die mensen, zeker als je op een inrichting werk. Ze hebben geen benul van de wereldproblematiek maar ze maken zich wel druk over het feit waarom Kees niet met hem of haar speelt. Gewoon het puur menselijke, de dingen die juist zo belangrijk zijn in het leven. Je leert dan relativeren. Dat heb ik altijd fantastisch gevonden. Het zit gewoon in me. Je hebt ook wel mensen in dit werk met de meest mooie diploma’s op zak maar je moet bovenal het gevoel hebben. Als dat er niet is dan werkt het niet, hoeveel diploma’s je ook hebt behaald.

Het zorgen zit dus duidelijk in uw genen. Waar kijkt u met plezier op terug?
De stichting waar ik ooit ben begonnen is uiteindelijk Pameijer geworden. Daar heb ik samen met mijn man een gezinshuis gedraaid voor mensen met een verstandelijke beperking. Dat betekent echt sámen wonen, samen met ons eigen gezin inclusief onze kinderen. Tijdens het schrijven van mijn scriptie was ik al met dit onderwerp bezig, het onderwerp van mijn scriptie was dan ook; ‘zo gewoon waar mogelijk’. Ik hoopte toen al dat ik eens de kans zou krijgen om niet alleen met de mensen te werken maar ook echt samen te wonen. De gelijkheid, geen hiërarchie. In totaal kwamen er drie mensen met een beperking bij ons wonen. Dat was intens maar ook heel leerzaam. Het was qua werk echt de mooiste periode van mijn leven. Iedereen had zijn taak in het gezinshuis. Dat moet ook wel, anders is het niet te doen. Ik deed het allemaal alleen, mijn man werkte buitenshuis. Ik had gelukkig oma, die kwam regelmatig helpen. Een dag in de week had ik een vrije dag. Dan kwam iemand van de stichting het overnemen. Dat voelde toch nooit helemaal fijn. Het is dan wel je vrije dag maar zo voelde het lang niet altijd. Ik kon het maar moeilijk loslaten. We gingen ook wel samen met vakantie hoor, dat was wel altijd een hele organisatie!

Henk was één van de mensen die bij ons kwam wonen. Hij is net zo oud maar verstandelijk misschien niet ouder dan 7 jaar. Zo kan hij bijvoorbeeld ook niet lezen of schrijven. Mijn man kent hem inmiddels al 40 jaar. In de woonvoorziening waar mijn man werkzaam was, daar woonde Henk. Hij had helemaal geen familie meer, mijn man heeft hem onder zijn arm meegenomen en sindsdien hoort Henk bij ons. Dat is eigenlijk altijd zo gebleven. Hij heeft zelfs de geboorte van onze kinderen meegemaakt. Dat is toch bijzonder.

Het meisje dat ook bij ons woonde hebben we ondertussen begeleid naar zelfstandig wonen. Samen met haar familie hebben we geklust in haar eigen huisje. De andere jongen die bij ons woonde is verhuisd naar Barendrecht waar hij nu in een beschermde woonvorm woont. Ze hebben allemaal weer een fijn plekje waar ze prettig kunnen wonen. Het was alleen wel een abrupt einde, dat vond ik wel jammer. Ik vond het namelijk erg leuk om zo samen te wonen en te groeien. Onze kinderen zijn ook grotendeels samen met hen opgegroeid.

Wat een bijzonder mooi verhaal. Bent u daardoor ook in aanraking gekomen met Werken als een Paard?
Inderdaad! Tijdens mijn werk vroeger wist ik al van het bestaan van Manege de Hazelaar. Tijdens mijn werk was er een jonge vrouw die hersenletsel had opgelopen door een ongeluk, zij ging wekelijks paardrijden op Manege de Hazelaar. Ze kwam altijd zo relaxed terug, dat was heel mooi om te zien. Later, toen ik gestopt was met werken, ging onze oudste dochter vrijwilligerswerk doen op de manege. Ik kwam vaak even kijken of helpen met taarten bakken. Zodoende ben ik achter Werken als een Paard gekomen en sindsdien volg ik alles wat jullie doen. Echt fantastisch.

Ik deel ook regelmatig berichten van jullie of ik heb het er met mijn dochters over. Ik hoop dan altijd dat andere mensen dit ook oppikken en wellicht zoiets elders in het land opzetten. Dat zou mooi zijn. Ik doe in ieder geval mijn best om jullie mooie initiatieven te verspreiden. Iedere keer als ik weer wat van jullie voorbij zie komen vind het het zo leuk om te lezen. Ik ben gek op dieren en op die doelgroep. Tegenwoordig gaan sommige dingen zo hard. Ik vind het belangrijk om op de hoogte te blijven en interesse te tonen. Wie weet kan ik ooit ook nog een keer wat voor jullie betekenen.

Wat vindt u zo goed aan Werken als een Paard?
Jullie hebben zowel kinderen met een beperking als kinderen uit lastigere milieu’s. Ontzettend leuk, jullie doen ook zo veel. Dat volg ik dan allemaal via Facebook. Dat vind ik zo goed, dat al deze activiteiten er zijn voor deze doelgroepen. Zeker na de Corona crisis hebben ze het extra hard nodig. Jullie komen ook overal binnen, zo zag ik zelfs de brandweer voorbij komen. Het is ook goed dat de pedagogische kant wordt meegenomen in jullie aanpak, dat moet ook bijna wel met jullie doelgroepen.

Hoe gaat het nu met u?
Eigenlijk heel goed, ik ben aan het genieten van mijn vrijheid en mijn familie. We hebben nu ook nog wel een beetje de zorg voor Henk, die vroeger bij ons woonde. Hij heeft geen eigen familie meer dus wij zijn eigenlijk zijn familie geworden. Als hij bij ons is is het ook goed. Hij komt nog regelmatig bij ons ook al woont hij ergens anders. We gaan ook vaak uit lunchen, dat vindt hij fantastisch. Dat lag natuurlijk allemaal een beetje stil maar zodra het weer vertrouwd is dan gaan we weer met z’n allen. Je moet toch een beetje voorzichtig zijn. We doen het allemaal samen, als iedereen daar zijn verantwoordelijkheid in neemt dan komt het wel goed.

Voor de rest trek ik er veel met mijn man op uit, hij is net met pensioen. Dan doen we de fietsen achterop de auto en rijden we ergens heen. Nederland kent zoveel mooie plekken. Binnenkort gaan we samen naar een hotel in het noorden en dan fietsen we vanuit daar overal heen, heerlijk. Daar wonen ook twee zussen van mij dus dan gaan we even op bezoek. Altijd gezellig. Ik ben ook gek op musea en dat soort dingen, maar dat doe ik nu even niet. Ik moet toch met mijn gezondheid even opletten. Dat is wel jammer, ik mis een beetje de spontaniteit. Maar ik ben wel echt een buitenmens dus we trekken er veel op uit in de buitenlucht. Ik heb ook een tuintje, niet zo groot maar iedereen verbaasde zich er altijd over wat ik daar allemaal in kwijt kon. Nu gaat dat niet meer zo goed maar vroeger had ik echt alles in mijn tuin. Allemaal groenten, tomaten, aardbeien, frambozen, noem het maar op! Zelf een krentenboom en overal stonden kruiden tussen. Heerlijk, even rommelen in mijn tuintje. Daar kan ik nu nog steeds van genieten. Dus ik blijf lekker in beweging en ik blijf jullie volgen want dat vind ik zó leuk.

Wat fijn dat u zo enthousiast in het leven staat! Dat is goed om te horen.
Dat vind ik erg belangrijk. Ik ging ook altijd met zoveel plezier naar mijn werk en ik vind het leuk om daarover te praten. Als je zelf zo enthousiast bent dan vind ik het ook leuk om anderen daar deel van uit te laten maken. Het enthousiasme een beetje over te brengen. Je leeft toch met elkaar en een beetje plezier in het leven is zo belangrijk.

Vroeger toen Henk bij ons woonde en we een baby kregen was zijn angst dat hij dan niet meer welkom was. Dat was natuurlijk onzin, hij had zijn eigen kamer en dat zou ook zo blijven. Henk hoort er gewoon bij. We gaan met zijn verjaardag ook met iedereen gezellig uit eten. Iedereen hoort erbij.

En met deze wijze woorden namen we afscheid van Corrie. Een bijzondere vrouw met een groot hart. Wij zijn blij dat ze onze grootste fan is. Corrie hoort ook een beetje bij ons.