Interview met vrijwilligster Fay

Afgelopen zomer zijn we weer op de Rotterdamsche Manège geweest met de Werken als een Paard Vakantieschool. Een hele week lang kwam elke dag een groep kinderen naar de manege om samen met ons spelletjes te spelen, paard te rijden en nog zoveel meer. We zijn ontzettend blij dat een heel team van vrijwilligers ons wil helpen om deze week zo onvergetelijk mogelijk te maken voor de kinderen. Fay is nog maar 15 jaar, maar ze helpt al een aantal jaar mee en het werd tijd om haar te vragen waarom ze de Vakantieschool zo leuk vindt. Ze heeft namelijk een bijzonder verhaal te vertellen.

Hi Fay, kan je ons iets over jezelf vertellen?
Ik ben Fay en ik ben 15 jaar. Ik woon nu deels bij Esther van Noort van Horses&Co, en deels bij mijn ouders. Ik woon denk ik nu al 4 jaar zo, maar ik kom al bij Esther vanaf het begin dat ze met Horses&Co is begonnen. In groep 7 en 8 ben ik namelijk een tijdje gepest waardoor ik het best lastig had. Toen ben ik even weg geweest van huis. Daarom vind ik het ook zo leuk om mee te doen aan Werken als een Paard Vakantieschool omdat de kinderen uit dezelfde soort situatie komen als waar ik in zat. Ik weet hoe lastig het is. Het is fijn om ze toch een leuke dag te kunnen bezorgen.

Nadat ik weer thuis kwam zei Esther dat ik wel deels bij haar mocht komen wonen en het andere deel bij mijn ouders. Mijn ouders en ik zijn gewoon heel anders. We vinden elkaar wel leuk en lief, maar we kunnen niet te lang in dezelfde ruimte zijn. Hoe het nu gaat is eigenlijk wel fijn. Hier bij Esther kan ik ook paardrijden, dat vind ik heel erg leuk om te doen. Mijn ouders wonen ook in de buurt. Zo ben ik zelfs een keer op de fiets met een paard naar huis geweest. Toen heb ik eventjes een paard in de tuin gehad bij mijn ouders, zo gezellig. Mijn vader was wel erg verbaasd toen hij thuis kwam!

Hier bij Esther heb ik mijn eigen kamer en help ik waar nodig of ik spreek met vriendinnen af om leuke dingen te doen. Ik vind het ook fijn om zoveel met de paarden bezig te zijn. soms is het ook wel lastig want sommige paarden zijn ook echt lastig. Bijvoorbeeld Dotje, waar ik nu veel samen mee doe, rent voor veel dingen weg. Maar om dan toch weer de stapjes te zien die ze vooruit gaat, dan ben ik wel echt blij en trots. Vooral om dan te zien hoe ze uiteindelijk het vertrouwen in je hebben en alles voor je willen doen.

Ben je via Esther ook in aanraking gekomen met de WAEP Vakantieschool?
Ja zij heeft mij meegenomen en sindsdien kijk ik er elk jaar echt weer naar uit. Dit is inmiddels al mijn 4e jaar dat ik mee help bij de Vakantieschool. Ik ben er dan ook heel de week bij op de Rotterdamsche Manège. Daarna ben ik wel moe hoor!

Wat doe je allemaal op zo’n dag?
Eigenlijk van alles, we gaan paardrijden, spelletjes spelen, poetsen, een paardentaart maken en wandelen door het bos. Dit jaar deden we ook een speurtocht over de manege, dat was wel anders dan vorig jaar want toen deden we allemaal proefjes met Madscience. We doen dus heel veel leuke en verschillende dingen. Dat maakt elk jaar ook weer anders. In die week help ik eigenlijk overal waar nodig is; van drinken klaarzetten tot meedoen met de spelletjes. Dit dit jaar was gelukkig niet zo heel anders door de Corona. Alleen op één dag had een kindje koorts en toen is heel de groep weer naar huis gegaan. Dat vond ik zo jammer, echt heel rot. Gelukkig mogen ze een andere keer nog terugkomen.

Het is wel druk op zo’n dag met alle kinderen, begeleiders, vrijwilligers en mensen van de manege zelf. Maar de groepen kinderen zijn niet zo groot, afhankleijk van de doelgroep, ongeveer 7 kinderen op een dag. Dan kan je ook makkelijker persoonlijk contact leggen. Ik zat ook gewoon bij de kinderen aan tafel tijdens de lunch om lekker te kletsen.

Wat vind je er zo leuk aan om te helpen?
Ik hou echt van Werken als een Paard. Nu ben ik niet een persoon die hard werken leuk vind, ik ben een beetje een luilak. Maar ik vind het zo leuk om die kinderen dan te zien lachen. Echt wat doen voor een ander, dat vind ik heel mooi. Dan voelt het ook niet als werken én de dag vliegt zo om! Ik heb vaak ook wel een goede klik met de kinderen doordat ik ze begrijp. Ik ben ook eerlijk tegen ze en vertel gewoon dat ik ook heb gezeten waar zij nu zitten. Het is daar geen pretje. Die kinderen hebben het best pittig, en daardoor stellen ze zich ook pittig naar de buitenwereld toe op. Je bouwt automatisch een muur om je heen, dat heb ik ook gehad. Ik ben nu nog steeds bezig om die muur stukje bij beetje weg te halen maar dat kost tijd.

In het begin hebben die kinderen best een grote mond en vinden ze dat je niks over hen te zeggen hebt. Heel brutaal. Maar als ik dan vertel dat ik precies weet wat ze doormaken en daar ook een tijdje heb gezeten dan worden ze stil. Dan weten ze dat ze worden begrepen. Daarna zijn ze zo open en kan ik goed met ze praten. Dat vind ik leuk om te zien. Dan vertellen ze een beetje hoe het daar is en dan vang je een glimp op van het leven van zo’n kind.

Het leukste vind ik zelf de spelletjes. Dit jaar hadden we een heel groot spring parcours opgezet en daar moesten we overheen springen als een paard. Ik vond het heel grappig om te zien hoe actief alle kinderen meededen en helemaal in het spel opgaan. Iedereen wou tegen mij dus ik rende ook over dat parcours heen. Dat was ontzettend leuk!

Hoe ervaar jij de Vakantieschool?
Ik moet in die week elke dag erg vroeg op maar het is het wel waard. Ik vind het ontzettend leuk om te doen maar het komt ook wel dichtbij. Ik weet wat die kinderen hebben doorgemaakt en om dat allemaal weer zo te zien is af en toe lastig. Maar dan zie ik ook weer hoe leuk de kinderen het hebben op zo’n dag en dan vind ik het meer dan waard. Het is gewoon lastig om te zien hoe de begeleiders van de instellingen soms omgaan met de kinderen. Die kinderen zien hun ouders niet zo vaak, als begeleider ben je dus ook een soort ouderlijk figuur. Maar ze behandelen de kinderen als ‘werk’. Dat vind ik lastig, alsof je een projectje bent in plaats van een persoon. Daar kan ik slecht tegen. Als ik dat zie gebeuren dan blijf ik dicht bij mezelf en ga gewoon op een losse manier met de kinderen spelen en praten. Ik kan niet iedereen veranderen.

Wat is het leukste wat je hebt meegemaakt of gehoord?
Dit jaar was er een jongetje ontzettend boos, dat gebeurt eigenlijk niet vaak. Ik ben er gewoon heen gelopen om met hem te praten. Uiteindelijk kon ik weer een normaal gesprek met hem voeren en aan het einde van de dag kreeg ik van hem te horen: ‘Heel erg bedankt voor vandaag, ik vind je echt de leukste en liefste begeleider’. Dat vind ik dan zo leuk om te horen! Uiteindelijk heeft hij wel gewoon een leuke dag gehad, gelukkig maar.

Wat zou je graag aan de kinderen willen meegeven?
Ik wil de kinderen op zo’n dag vooral meegeven dat je gewoon je best moet doen. Dat iedere stap die je zet om verder te komen al hartstikke goed is en dat je trots mag zijn op jezelf. Dat je blij mag zijn met wie je bent en dat als het goed gaat dat je dat ook best mag inzien. Dat vind ik vooral belangrijk. Op zo’n dag zeg ik ook vaak tegen de kinderen dat ze het heel goed doen. Het is belangrijk dat je goed je best doet, iedere stap die je zet wordt echt wel gezien. Hoe klein ook, dat maakt niet uit. Je bent weer een stapje verder. Uiteindelijk kom je er wel. Iedereen komt er wel. Voor de één duurt het wat langer dan voor de ander maar je komt er wel.

Bezoek Hoge Veluwe
Naast onze Vakantieschool op de Rotterdamsche Manège gaan we ook een dag op pad naar de Hoge Veluwe met een groep kinderen uit de crisisopvang. Waar het de vorige dag nog stormde was er gelukkig niks aan de hand op de dag van de Vakantieschool. Af en toe een kleine miezerbui kon de pret niet drukken. Alle kinderen mochten een (tandem)fiets uitzoeken. Aan de hand van de Suske en Wiske speurtocht zijn we heel het bos door gefietst, wel 14 km lang! Tegenwind of niet, alle beentjes trapten alsof het een wedstrijd was. Sommige kinderen hadden nog nooit op de fiets gezeten; voor alles een eerste keer! De kinderen moesten niet alleen de juiste route vinden maar ook tal van vragen beantwoorden. Op een gegeven moment kwamen ze langs een reusachtige eik. Hier konden ze raden wat de omtrek van deze boom zou zijn. Daarna werden ze door Suske en Wiske uitgenodigd om bij de boom te gaan zitten en te bedenken wat deze eik de afgelopen 300 jaar allemaal had meegemaakt. Het was een leuke en leerzame route door het bos waarbij de begeleiders soms moeite hadden om de kinderen bij te houden. De vaart zat er goed in.

Na de fietstocht was het tijd voor een uitgebreide lunch. Van al dat fietsen krijg je trek! Omdat het af en toe een beetje regende was de activiteit na de lunch binnen. De boswachter kwam op bezoek. Zij had allemaal schatten uit het bos meegenomen: geweien, botten en vachten. Allemaal gevonden in het bos. Zij begon te vertellen over alle wilde dieren en hun leven in het bos. Wie weet kwamen de kinderen later nog wel een hertenspoor tegen of wat konijnendropjes. Van alle schatten die de boswachter had meegenomen mochten de kinderen een sleutelhanger of ketting maken. De mooiste creaties van kralen, stukjes bot en leer kwamen tevoorschijn. Deze hebben ze de rest van de dag vol trots gedragen.

Ondanks dat het buiten nog nat was van de regen vlogen de kinderen weer naar buiten de speeltuin in. Klimmen en klauteren in touwbruggen en bomen. Na het fietsen hadden ze nog genoeg energie om samen te spelen. De dag was om gevlogen, maar de fietstocht was toch wel het állerleukste van de hele dag, vond iedereen. Eenmaal in de bus werd het verdacht rustig, iedereen lag heerlijk te slapen. Daar heb je geen kind meer aan. Op naar volgend jaar!