Interview met meester Appie

Abdeljabar Marbah is nu officieel meester Appie op de OBS Nelson Mandela, waar hij vroeger als kind al naar school ging. Hij is sinds het begin van Werken als een Paard betrokken geweest én heeft de eerste Werken als een Paard taart mogen ontvangen.

Kan je kort iets over jezelf vertellen?
Ik ben Appie, meester Appie nu officieel want ik ben afgestudeerd aan de pabo! Nu heb ik drie dagen groep 8 en twee dagen hou ik me bezig met het gedrag op school. Ik ben bijvoorbeeld bezig met de week tegen pesten. Daarvoor ben ik een programma aan het ontwikkelen, erg leuk om te doen. Heel grappig, zelf heb hier ook op school gezeten en nu geef ik hier zelf les én mijn kinderen zitten nu ook op deze school. Toen ik van school kwam bleef ik terugkomen om de gymleraar te helpen met voetbaltrainingen geven. Toen ben ik eigenlijk blijven hangen. Daarna ben ik jongerenwerk gaan doen hier in de wijk op Zuid. Ik werd veel ingezet op school om juist daar activiteiten te organiseren. Ik heb ruim 9 á 10 jaar gewerkt als bredeschoolmedewerker en toen vond ik het tijd voor de pabo en nu sta ik zelf dus voor de klas.

Heb je ook specifiek gekozen voor groep 8 om les te geven?
Ieder jaar kan je je voorkeur doorgeven. Op school hadden ze graag dat ik een groep ging lesgeven, maar ik vond het ook belangrijk om me met gedrag bezig te houden. Dus nu is dat een mooie combinatie geworden van drie dagen voor de klas staan en twee dagen richten op gedrag.

Was dat een beetje te combineren, het studeren aan de pabo? Want je bent met van alles bezig.
Ja dat was wel even pittig. Ik heb het ook in drie jaar gedaan in plaats van vier dus dat was even hard werken. Ik heb ook nog een gezin, ik ben trainer bij voetbal in Hoorn en ik ben ook trainer van het Nederlands team zaalvoetbal. Ik weet niet hoe ik het heb gedaan, gewoon veel plannen. Ik ben altijd druk bezig, maar ik kan ook goed nee zeggen hoor. Soms moet ik mezelf een beetje beschermen.

Je bent al heel lang betrokken bij de school en de wijken op Zuid maar hoe ben je betrokken geraakt bij Werken als een Paard?
Helemaal aan het begin van Werken als een Paard gingen de kinderen zelfstandig met de bus naar de verschillende locaties. We kwamen er al gauw achter dat extra begeleiding wel nodig was. Toen ben ik gevraagd of ik het leuk vond om mee te gaan. Dat zag ik wel zitten. Sindsdien ben ik er bij betrokken, dus vanaf het begin eigenlijk al. Alleen de laatste drie jaar was ik druk met mijn studie en kon ik helaas zelf niet meer mee maar ben ik op de achtergrond altijd nog betrokken gebleven. Ik zit zelfs nog in de app groep van Werken als een Paard, ik vind het leuk om op de hoogte te blijven. En ook als iemand zich misdraagt dan ga ik het gesprek aan, dus ik ben zeker nog betrokken ook al ga ik zelf niet meer met de groep mee.

Je bent er dus al vanaf het begin bij betrokken tot nu, hoe zie je dat Werken als een Paard Na School is ontwikkeld?
Het is best gegroeid, ook in omvang. Dat merkten we ook aan inschrijvingen want de kinderen die hebben meegedaan vertellen weer aan andere kinderen hoe leuk het is en wat ze hebben geleerd. Ze vertellen over de beroepen waar ze mee kennis hebben gemaakt. Daardoor wordt iedereen enthousiast en krijgen we ontzettend veel aanmeldingen wat natuurlijk erg fijn is. Dat betekent dat het aanslaat bij de kinderen, ze worden er enthousiast van. Inmiddels hebben we veel broertjes en zusjes die deelnemen omdat hun oudere broer of zus al eerder heeft deelgenomen aan Werken als een Paard. Dat is hartstikke leuk.

Je zit ook in het Comité van Aanbeveling, wat vind je daarvan?
Ik ben gevraagd door Fred, een hele eer natuurlijk. Het is ook een mooi lijstje om tussen te staan. Binnenkort hebben we een vergadering met z’n allen, daar ben ik erg benieuwd naar.

Wat is volgens jou het belangrijkste aspect van Werken als een Paard Na School?
Dat ze kennismaken met veel verschillende beroepen. Dat vind ik wel heel mooi om te zien. Want programmeren is bijvoorbeeld ook echt een beroep, ze kennen het wel een beetje maar bij Werken als een Paard zien ze pas echt dat je er je werk van kan maken. Het wordt concreter. Ze krijgen ook steeds meer het besef van wat er bijvoorbeeld binnen Techniek en Haven mogelijk is, dat je niet alleen als dokter of advocaat kans hebt op een goede baan. Het is heel goed dat ze zien dat je niet alleen met hbo of universiteit kans hebt op een goede leuke baan maar dat er nog zoveel meer mogelijk is. Dat vind ik zo mooi aan dit programma, ze vergroten de wereld van de kinderen echt.

Je was de favoriete begeleider van de kinderen, hoe komt dat denk je?
Ik kom uit dezelfde buurt en heb een beetje dezelfde jeugd gehad. Ik weet nu wat ik toen heb gemist en ik vind het mooi dat ik de kinderen nu dat beetje extra kan geven wat ik vroeger heb gemist. Ik weet hoe het voor ze is en daardoor begrijp ik ze goed, maar ik weet ook dat er genoeg kansen zijn. Ik help ze om die kansen te zien en ze mogelijk te maken. Als er binnen een gezin bijvoorbeeld geen geld is om te sporten dan ga ik dat voor ze regelen. Ik voel de kinderen ook gewoon goed aan en ik ben heel duidelijk. Dat werkt voor kinderen goed.

Ik heb bijvoorbeeld ook veel contacten in de voetbal, als Nederland in de Kuip speelt krijg ik altijd 40 kaartjes. Dan mag ik met 40 kinderen het stadion versieren en gaan we samen de wedstrijd kijken. Ik doe veel voor de kinderen en dat vind ik ook gewoon leuk, daarnaast ben ik mezelf. Ik ben eerlijk tegen ze en wind er geen doekjes omheen. Ik ben zelf bijvoorbeeld begin 40 en nu pas afgestudeerd aan de pabo maar dat is helemaal niet erg. Het is nooit te laat. Soms heb je hobbels onderweg maar uiteindelijk kom je er wel, al is het met een omweg. Je moet er wel voor gaan en niet opgeven als het de eerste keer niet lukt. Je wint soms en je leert, je verliest niet, je leert.

Is er een mooi of bijzonder moment bijgebleven uit de jaren dat je met Werken als een Paard op pad bent geweest?
Persoonlijk vond ik het heel tof dat ik tijdens de duikles mee mocht duiken. En ik heb de eerste Werken als een Paard taart mogen ontvangen! Dat vond ik ontzettend leuk en heel lief natuurlijk. Die heb ik toen samen met de kinderen opgegeten, heerlijk. En elke keer als we van een excursie terugkwamen dan zag ik hoe blij ze waren, het klinkt misschien cliché maar het is gewoon echt zo. Je ziet heel goed dat ze voldaan zijn en hebben genoten. Extra mooi als je na afloop bedankjes krijgt van de ouders. Dat vind ik het mooiste, dat de kinderen en de ouders het er samen over hebben. Het is niet alleen waardevol voor de kinderen maar voor het hele gezin. Soms kom ik kinderen 6 jaar later tegen en dan hebben ze het er nog steeds over, dat is toch prachtig?