Interview met Karin

Karin Lecarpentier verlaat het team van Werken als een Paard. Karin was vanaf het begin af aan betrokken bij alle projecten en heeft onder andere veel groepen van het naschoolse programma begeleid, het programma voor speciaal onderwijs gecoördineerd, de groep Young Ambassadors in het leven geroepen en waardevol onderzoek gedaan binnen verschillende projecten van Werken als een Paard. Vanwege haar studie is het voor Karin niet meer mogelijk om haar werkzaamheden voor Werken als een Paard uit te blijven voeren. We blikken graag samen nog even terug op alle avonturen en fijne momenten samen.

Hi Karin, kan je misschien iets over jezelf vertellen?
Ik ben Karin, 48 jaar en ik woon samen met mijn vriend en twee kinderen. Van nature ben ik erg nieuwsgierig en leergierig, maar mijn interesses liggen wel op het creatieve en sociale vlak. Binnen Werken als een Paard heb ik de afgelopen jaren met veel plezier verschillende dingen mogen doen. Naast mijn werkzaamheden ben ik ook bezig met een studie psychologie, momenteel rond ik mijn master af. Wat je misschien niet van mij zou verwachten, is dat ik gek ben op Freerunnen. Ik ben regelmatig buiten te vinden, heerlijk!

Je bent vanaf het begin af aan al betrokken bij WaeP, hoe is dat zo gelopen?
Vanaf jongs af aan was ik altijd al geïnteresseerd in de creatieve en sociale kant. Ik ben toen in de creatieve hoek beland als grafisch ontwerper. Zo heb ik achttien jaar lang als grafisch ontwerper gewerkt maar er begon toch iets te knagen en toen heb ik eigenlijk het roer omgegooid. Ik besloot om toch psychologie te gaan studeren. Ik heb dat in het begin gewoon naast mijn grafische werk gedaan maar ik vond het zo leuk dat ik er graag iets meer mee wilde doen. Dus besloot ik om te stoppen met mijn grafische werk en meer tijd te gaan spenderen aan mijn studie. Ik had eigenlijk wel een soort ‘bijbaantje’ nodig wat ik makkelijk naast mijn studie kon doen. Op dat moment waren er vanuit Werken als een Paard net gesprekken op gang gekomen om een naschools project op te starten. De Vakantieschool vond al wel plaats maar er was een sterke wens om meer te doen voor kinderen in Rotterdam. Fred Rozendaal betrok mij bij de gesprekken en ze waren nog op zoek naar een begeleider voor het project. Zodoende ben ik erin gerold en zat ik ook meteen aan tafel bij de ontwikkelingsgesprekken. Gedurende de jaren ben ik eigenlijk alleen maar meer gaan doen binnen Werken als een Paard. Per ongeluk uitgegroeid tot iets meer dan alleen een bijbaantje.

Hoe was het om echt aan de wieg te staan van Werken als een Paard Na School?
Ontzettend leuk! We hadden bijna elke maand wel gesprekken met een select groepje waar onder andere de voormalige directeur van OBS Nelson Mandela ook bij zat. Dat is de eerste school waar we mee van start zijn gegaan. Ik had in die zin wel een luisterende rol, we zaten met mensen aan tafel die zoveel meer ervaring in het onderwijs en met kinderen hadden. Vanuit die ervaring hebben we samen gekeken naar waar behoefte aan was en hoe we dit het beste op een haalbare manier konden vormgeven. Het was echt ontzettend leuk om samen met elkaar een invulling te bedenken die de wereld van de kinderen een stukje groter maakt.

Als ik nu zo terugkijk zie ik hoe Werken als een Paard ook ontwikkeld is. Misschien vergeten we het soms zelf een beetje maar Werken als een Paard is zo gegroeid. Er zijn projecten bijgekomen en alles is professioneler geworden in al die jaren. Het staat steeds steviger. Dat maakt het vooral heel mooi om vanaf het begin af aan betrokken te zijn. Dan zie je heel goed waar het begonnen is en tot waar het nu is uitgegroeid.

Als begeleider van het naschoolse programma vind ik de contacten die ik heb opgedaan met de kinderen ook zo waardevol. Je trekt toch een heel schooljaar lang wekelijks met de kinderen op. Als ik nu bijvoorbeeld door Rotterdam-Zuid fiets kom ik regelmatig oud-leerlingen tegen van Werken als een Paard Na School die dan spontaan op me afkomen om een praatje te maken en vertellen hoe leuk ze de lessen vonden. Er was ook een keer een meisje wat achteraf tegen me zei: ‘Ik gedroeg me niet zo goed hè, tijdens de lessen? Maar het was achteraf echt heel leuk. We hebben zoveel gedaan!’ Dat vond ik zo leuk om te horen, dat persoonlijke contact is wel echt heel bijzonder. Omdat ik ook al veel verschillende groepen heb begeleid heb ik dus ook veel broertjes en zusjes in de naschoolse groepen gehad. Zo heb ik van één gezin bijvoorbeeld drie generaties mogen begeleiden. Zo groei je toch een beetje met ze mee.

In al die jaren heb je ongetwijfeld ook heel veel meegemaakt. Wil je ons een beetje meenemen in al deze avonturen?
De dingen die me het meest zijn bijgebleven, zijn wel de avonturen die ik met de kinderen heb meegemaakt. Ik weet nog heel goed hoe de allereerste naschoolse les ging. Met een groep van twaalf leerlingen gingen we een speurtocht door de binnenstad van Rotterdam doen. Bij de school werden ze opgehaald door de bus en ze werden afgezet in het centrum, waar wij op ze stonden te wachten. We dachten dat ze wel alleen met de bus konden maar daar kwamen we al gauw van terug. In de bus werd het een chaos en ook tijdens de speurtocht hadden we onze handen vol. Tijdens deze eerste les hebben we meteen al veel geleerd en wisten we heel goed hoe het niet moest. Dat soort dingen vergeet je echt nooit meer en achteraf kan ik er heel hard om lachen. Ik was gewoon heel enthousiast en misschien een beetje naïef, haha.

Maar er zijn ook zoveel mooie kleine momenten die je meemaakt, zeker met de kinderen. Zo had ik een keer twee meiden in mijn groep die ik gedurende het schooljaar Franse woorden heb geleerd en in ruil daarvoor hebben ze mij Turkse woorden geleerd. Dat verrijkt je wereld echt.

Of een jongen die in het begin ontzettend verlegen en stil was, die je gedurende het schooljaar ziet groeien en ontwikkelen. Die jongen stond aan het einde van het schooljaar tijdens een les heel zelfverzekerd een hele presentatie te houden Dat is zo gaaf om te zien. Hij zei ook: ‘Ik heb leren durven.’ Ja daar doe je het toch voor?

Ondertussen ben je bij alle projecten van Werken als een Paard wel betrokken geweest. Hoe was dat voor jou om zo mee te groeien?
Ja dat klopt. Al ben ik niet bij alle projecten zo intensief betrokken geweest als bij het naschoolse project. Bij de Vakantieschool ben ik bijvoorbeeld wel mee geweest als invaller of vrijwilliger maar ben ik minder betrokken geweest bij de organisatie. Maar ik ben over de loop van de jaren wel bij alle projecten betrokken geweest, hoe klein soms ook. Het afgelopen jaar heb ik ook de coördinatie van Werken als een Paard Speciaal Onderwijs op me genomen. Dat is natuurlijk hartstikke leuk en ook het fijne aan zo’n klein hecht team. Zo heb ik ontzettend veel mooie ervaringen, herinneringen en ontmoetingen opgedaan. Dat vind ik ook het mooie aan al die projecten, dat zijn allemaal andere doelgroepen. Dat is denk ik ook een beetje de rode draad voor mij, met alle projecten vergroten we de wereld van de kinderen maar ook die van jezelf. Er komen allerlei verschillende lagen van de samenleving met elkaar in aanraking en ik vind dat een heel belangrijk iets. Dat we niet zo in onze eigen bubbel blijven maar dat je jezelf openstelt. Ik denk dat dat ook de kracht van Werken als een Paard is, die bubbels doorbreken en de wereld vergroten. We maken veel zichtbaar door zoveel te delen over onze projecten.

Nu ga je helaas stoppen binnen het team van Werken als een Paard na al die tijd. Hoe is dat voor jou?
Ja heel gek en ook een beetje emotioneel. Maar het is ook wel goed. Toen ik begon was het natuurlijk bedoeld als een soort bijbaantje naast mijn studie en dat is eigenlijk een beetje uit de hand gelopen. Nu is het wel echt tijd om mijn master af te ronden. Het voelt nog wel heel dubbel, Werken als een Paard is zoiets moois en ik ben er zo betrokken bij geweest. Dan is het wel moeilijk om afscheid te nemen. Ik ga het team ook wel echt missen, allemaal hebben we zoveel liefde voor de projecten en iedereen is zo bevlogen. Het is fijn om hier een onderdeel van te zijn geweest maar het is nu tijd voor nieuwe avonturen. Ik hoop dat Werken als een Paard de wereld van nog heel veel kinderen en jongeren mag vergroten.

Waar ga je de komende tijd op richten?
In het komende half jaar ga ik stagelopen bij de GGZ, ik ga me hier richten op preventie. Dat is een vrij breed vakgebied dus daar kan ik ook veel verschillende kanten op. Zowel individuele psychologische begeleiding als groepstrainingen en voorlichtingen. Maar wel echt gericht op de mentale gezondheid. Als ik de stage heb afgerond, rond ik ook mijn master af en daarna zien we wel weer verder.

We willen Karin ontzettend bedanken voor haar onmisbare bijdrage en scherpe blik. We gaan haar ontzettend missen!